Tvö og sjúga...
Núna ætla ég að fjalla um ást mína á nammi. Nammi og ég höfum löngum átt í góðu sambandi og þeir sem þekkja mig vita hvað ég er mikill sælgætisgrís. Ég á mér allskonar ritúala tengt hinum ýmsum tegundum af nammi og núna ætla ég að leyfa ykkur að kynnast því aðeins betur.
Eins og ég kom lítilega inn á hér að ofan hef ég allskonar ritúala í tengslum við nammi og mismunandi tegundir þess. Hvort sem það er að blanda einhvers konar drykk og tegund af nammi við eða eitthvað kombination af mismunandi nammi saman. Sá drykkur sem ég er hrifnastur af með nammi er mjólk. Ekki að ég drekki alltaf mjólk með öllu nammi sem ég fæ mér en samsetning af lakkrís og mjólk eða mjólk og víngúmmíi, það er bara fátt til betra. Ekki nóg með það að ég blandi mjólk og lakkrís eða hlaupi saman þá vanalega hef ég einhverjar hefðir með hvaða liti af víngúmmíi ég blanda saman eða hver samsetning af lakkrís og marsipani er. Tökum sem dæmi hið hefðbundna Bassett´s Winegums. Þar þykir mér langsamlega best að fá mér eitt svart, eitt rautt og mjólk. Þetta saman myndar þvílíkt unaðsprengju í munninum á mér að ég á erfitt með mig. Með lakkrís þá er það vanalega þannig að það eru tveir lakkrís bitar og einn marsípan (því það er færri af þeim) og svo blandast mjólkin við. Önnur drykkjar/nammi samsetning sem er góð er t.d. sterkur brjóstsykur og appelsínusafi.
Svona þegar ég fer að hugsa um þetta þá er þetta svipað og með mat. Það er ástæða fyrir því afhverju maður hefur þessa tilteknu sósu með þessari ákveðnu tegund af kjöti og hitt meðlætið sem valið er, er ekki valið út í loftið. Þetta sama lögmál beiti ég þegar ég fæ mér nammi.
Að lokum ætla ég að minnast á nammið sem ég lifði hreinlega á í Köben þegar ég bjó þar, Godt & Blandet. Eins og fólk ætti að vita þá höfum við hlaup sem er mjúkt en samt soldið seigt, saltlakkrís og svo einhvern vondan lakkrís. Hin opinbera leið til að borða þetta er eftirfarandi:
Valdir eru tveir hlaupbitar og einn saltlakkrísbiti og þessu öllu skellt í munninn og sogið af "áfergju" til að njóta bragðsins sem verður til.
Það merkilega er að ég er ekki einn á þessari skoðun og að því komst ég er ég var úti í fyrra. Tveir aðrir strákar tóku undir þessa kenningu með mér og sögðu að þetta væri rétta leiðin til að borða þetta. Annar strákur var hins vegar á öndverðu meiði, hann vill vondu lakkrísbitana og finnst hitt ekkert spes. Var talað um það milli okkar þriggja sem borðum þetta eftir hefðbundnum leiðum að sá sem fer ekki hefðbundnu leiðina væri best til þess fallinn að fjárfesta í svona poka með. Enda eru þessir pokar ansi stórir í Köben og ef maður vill ekki bumbu er ekki sniðugt að fjárfesta einn í þessu.
Núna ætla ég að fjalla um ást mína á nammi. Nammi og ég höfum löngum átt í góðu sambandi og þeir sem þekkja mig vita hvað ég er mikill sælgætisgrís. Ég á mér allskonar ritúala tengt hinum ýmsum tegundum af nammi og núna ætla ég að leyfa ykkur að kynnast því aðeins betur.
Eins og ég kom lítilega inn á hér að ofan hef ég allskonar ritúala í tengslum við nammi og mismunandi tegundir þess. Hvort sem það er að blanda einhvers konar drykk og tegund af nammi við eða eitthvað kombination af mismunandi nammi saman. Sá drykkur sem ég er hrifnastur af með nammi er mjólk. Ekki að ég drekki alltaf mjólk með öllu nammi sem ég fæ mér en samsetning af lakkrís og mjólk eða mjólk og víngúmmíi, það er bara fátt til betra. Ekki nóg með það að ég blandi mjólk og lakkrís eða hlaupi saman þá vanalega hef ég einhverjar hefðir með hvaða liti af víngúmmíi ég blanda saman eða hver samsetning af lakkrís og marsipani er. Tökum sem dæmi hið hefðbundna Bassett´s Winegums. Þar þykir mér langsamlega best að fá mér eitt svart, eitt rautt og mjólk. Þetta saman myndar þvílíkt unaðsprengju í munninum á mér að ég á erfitt með mig. Með lakkrís þá er það vanalega þannig að það eru tveir lakkrís bitar og einn marsípan (því það er færri af þeim) og svo blandast mjólkin við. Önnur drykkjar/nammi samsetning sem er góð er t.d. sterkur brjóstsykur og appelsínusafi.
Svona þegar ég fer að hugsa um þetta þá er þetta svipað og með mat. Það er ástæða fyrir því afhverju maður hefur þessa tilteknu sósu með þessari ákveðnu tegund af kjöti og hitt meðlætið sem valið er, er ekki valið út í loftið. Þetta sama lögmál beiti ég þegar ég fæ mér nammi.
Að lokum ætla ég að minnast á nammið sem ég lifði hreinlega á í Köben þegar ég bjó þar, Godt & Blandet. Eins og fólk ætti að vita þá höfum við hlaup sem er mjúkt en samt soldið seigt, saltlakkrís og svo einhvern vondan lakkrís. Hin opinbera leið til að borða þetta er eftirfarandi:
Valdir eru tveir hlaupbitar og einn saltlakkrísbiti og þessu öllu skellt í munninn og sogið af "áfergju" til að njóta bragðsins sem verður til.
Það merkilega er að ég er ekki einn á þessari skoðun og að því komst ég er ég var úti í fyrra. Tveir aðrir strákar tóku undir þessa kenningu með mér og sögðu að þetta væri rétta leiðin til að borða þetta. Annar strákur var hins vegar á öndverðu meiði, hann vill vondu lakkrísbitana og finnst hitt ekkert spes. Var talað um það milli okkar þriggja sem borðum þetta eftir hefðbundnum leiðum að sá sem fer ekki hefðbundnu leiðina væri best til þess fallinn að fjárfesta í svona poka með. Enda eru þessir pokar ansi stórir í Köben og ef maður vill ekki bumbu er ekki sniðugt að fjárfesta einn í þessu.
